De kerstfilm der kerstfilms

Home Alone

Er zijn kerstfilms… en dan is er Home Alone. Zodra de eerste tonen van de soundtrack klinken en Kevin McCallister zijn iconische grijns laat zien, weet je: kerst is officieel begonnen. Dit is zo’n film die je elk jaar opnieuw kijkt  en elke keer net zo hard meeleeft, meelacht en meegeniet.

Het verhaal is inmiddels cultureel erfgoed. Een druk gezin, een chaotische vertrekdag, en voor je het weet is Kevin alleen thuis. Wat volgt is geen zielig drama, maar een heerlijke ode aan vindingrijkheid, lef en kinderlijk plezier. Kevin verandert zijn ouderlijk huis in een creatieve vesting vol slimme (en hilarische) vallen. Je kent ze, je verwacht ze en toch lach je elke keer weer.

Wat Home Alone zo bijzonder maakt, is de perfecte balans. Het is grappig zonder flauw te worden, spannend zonder eng te zijn en warm zonder zoetsappig te voelen. Tussen alle slapstick door zit een zacht randje: familie, vergeving en het besef dat samen zijn het allermooiste kerstcadeau is. Juist dát maakt ‘m tijdloos.

En laten we eerlijk zijn: Home Alone is ook pure nostalgie. De jaren ’90-sfeer, de oversized kersttruien, de rijkelijk versierde woonkamer, de besneeuwde straten. Het voelt als thuiskomen. Het is de film die je opzet terwijl de kaarsen branden, de chocolademelk warm is en iedereen net iets te vol zit van het kerstdiner.

Onze tip? Zet Home Alone aan zonder scrollen of multitasken. Gewoon even helemaal erin. Want sommige tradities zijn er om gekoesterd te worden. En deze kerstfilm staat met stip bovenaan dat lijstje.